بر طبق پژوهشی که در پاریس انجام شده است، لیپوزم‌ها در مقایسه با آلکان‌ها، حلال‌های بهتری برای فولرن‌های C₆₀ محسوب می‌شوند.

فولرن‌های C₆₀ نانوذراتی توخالی از جنس کربن هستند که برای مصارف پزشکی مانند رسانش دارو بکار می‌روند. یکی از حلال‌های فولرن‌ها که غیرسمی و زیست‌سازگار است، لیپوزم (liposomes) نامیده می‌شود. اما هنوز دانش محدودی برای بهینه سازی لیپوزم‌ها برای این منظور وجود دارد. جاناتان بارنود (Jonathan Barnoud) و همکارانش از مؤسسه‌ی تحقیقات پزشکی و سلامت فرانسه (INSERM) شبیه‌‌سازی‌هایی را در Physical Review Letters ارائه کرده‌اند که ویژگی غشاهایی را که آن‌ها را تبدیل به حلال‌هایی مناسب برای این ذرات می‌کند، نشان می‌دهد.

لیپوزم‌ها، وزیکول‌هایی (vesicles) هستند که غشای سطحی آن‌ها شامل دو لایه چربی است. آن‌ها کاندیداهایی ایده‌آل برای رسانش دارویی هستند. زیرا می‌توانند جهت کپسوله کردن طیف گسترده‌ای از ترکیبات مورد استفاده قرار گیرند و از موادی که درون سلول‌های بدن ما یافت می‌شود، ساخته شده‌اند. اما لایه‌ی داخلی چربی، از نظر شیمیایی شبیه آلکان‌های توده‌ای (bulk alkanes) است که آن‌ها را تحت عنوان حلال‌هایی ضعیف برای فولرن‌ها می‌شناسیم.

در کار جدید بارنود و همکارانش تایید کردند که لیپوزم‌ها مستقیماً فولرن‌ها را با غشاهای خود ترکیب می‌کنند و دلایل مولکولی علت افزایش قدرت انحلال لیپوزم‌ها در مقایسه با آلکان‌ها است. آن‌ها دریافتند که قدرت بالای انحلال آن‌ها از چگالی بالای غشا و نحوه‌ی آرایش زنجیره‌های چربی در آن‌ ناشی می‌شود. علاوه بر این، آن‌ها پیش‌بینی می‌کنند که فولرن‌ها به طور یکنواخت در سراسر غشا با حداقلِ خوشه‌بندی پراکنده می‌شوند. از آنجایی که لیپوزم‌ها می‌توانند از مولکول‌های چربی متعددی تشکیل شوند، چگالی و ساختار شیمیایی آن‌ها به آسانی تغییر می‌پذیرد؛ ویژگی‌ که می‌تواند آن‌ها را تبدیل به حلال‌هایی مناسب برای فولرن‌ها در مصارف پزشکی سازد.

منبع: Biocompatible Carbon Carriers