شکل خاص سر اسب دریایی مانع انتقال تلاطم آب به سمت شکارش می‌شود و به این ترتیب طعمه از حمله‌ای که در پیش است، بی‌خبر می‌ماند.

یک اسب دریایی کوتوله می‌تواند بدون جلب توجه به طور قابل ملاحظه‌ای به شکار خود نزدیک شود؛ فاصله‌ای کمتر از ضخامت یک سکه‌ی یک پنی و این به واسطه‌ی شکل خاص سر اسب‌مانند آن هنگام حرکت در آب است. برد جمل (Brad Gemmell) از دانشگاه تگزاس می‌گوید: «اگر برخی از طعمه‌های اصلی این حیوان، مانند سخت‌پوستان کوچکی به نام کوپِپاد (copepods)، حدود دو تا سه میلی‌ثانیه قبل متوجه خطر شوند، می‌توانند فرار کنند.» اما یک اسب دریایی کوتوله قادر است حتی سریع‌تر و در یک میلی ثانیه حمله کند. برای اینکه این موجود حمله‌ی موفقیت‌آمیزی داشته باشد، باید به طریقی به حدود یک میلی‌متری شکار خود برسد.

تصویربرداری جدیدی حقه‌ی اسب دریایی را آشکار می‌سازد. جمل و همکارانش 26 نوامبر در Nature Communications گزارش کردند، هنگامی که سر این حیوان به شکار نزدیک می‌شود، ناحیه‌ای از آب بالای نوک پوزه‌اش ساکن باقی می‌ماند و این حقه کوپِپادها را که به موهای شاخک‌های خود برای درک صدای حرکت آبی که از جلوی شکارچیان می‌آید، متکی هستند فریب می‌دهد (فیلم را ببینید).

جمل می‌گوید: «از قضا، اسب‌های دریایی کوتوله جزء کندترین شناگران دریایی هستند که در عین حال می‌توانند از یکی از موجودات توانمند این سیاره در فرار کردن تغذیه کنند.» کوپِپادها می‌توانند با سرعتی حدود 500 طول بدن در ثانیه از خطر فرار کنند در حالی که چیتا با سرعتی حدود 20 الی 30 طول بدن در ثانیه می‌تواند حرکت کند. این سخت‌پوستان کوچک تنها یک تا دو میلی‌متر طول دارند و مسافت بسیار کمتری را طی می‌کنند؛ اما در دنیای آن‌ها میلی‌متر است که اهمیت دارد.

سم ون واسنبرگ (Sam Van Wassenbergh) از دانشگاه گنت (Ghent University) در بلژیک می‌گوید: «کوپِپادها و اسب‌های دریایی درگیر یک مسابقه‌ی قدرت‌نمایی هستند.» قدرت کوپِپادها در رهایی جستن از خطر با روش‌های نزدیک شدن به شکارِ اسب‌های دریایی سنجیده می‌شود. با وجود چنین پوزه‌های کوتاهی، اسب‌های دریایی کوتوله در مقایسه با گونه‌هایی که پوزه‌های دارزتری دارند، نیاز دارند تا قبل از حمله به شکار خود نزدیکتر شوند.

جریان آب در میدان نبرد به کوپِپادها امتیاز می‌دهد. اسب دریایی و کوپِپادها هردو در مناطقی دارای علف‌ دریایی و مواج، در عمق خلیج مکزیک و دریای کارائیب زندگی می‌کنند. علف‌های دریایی تلاطم آب را کاهش می‌دهند. بنابراین کوپِپادها به راحتی متوجه جریان غیرعادی آبی که از طرف حمله‌کنندگان می‌آید، می‌شوند.

جمل می‌گوید که سایر ماهی‌ها می‌توانند این سخت‌پوستان ترسو را در آب آرام از هر سه بار حمله، تنها یک بار شکار کنند در حالی که میزان این موفقیت برای اسب‌های دریایی کوتوله حدود 94% است.

سر اسب دریایی (سمت چپ) به گونه‌ای در آب حرکت می‌کند که آشفتگی چندانی (رنگ قرمز) در جریان آب موجود در بالای پوزه‌اش به وجود نیاید تا شکار از وجودش خبردار شود. در حالی که ماهی آبنوس جریان آب را آشفته می‌کند.

او می‌گوید: «من نمی‌توانم این کار را انجام دهم.» حتی پس از تجربه‌های بسیاری که در تعقیب کردن کوپِپادها با پیپت در ظرف‌های آزمایشگاه بدست آوردم. جمل و همکارانش برای کشف راز اسب دریایی از روش تصویربرداری هولوگرافی سه بعدی بر مبنای تابش یک لیزر کم‌توان به حیوانِ در حال حمله استفاده کردند. با تجزیه‌و‌تحلیل چگونگی حرکت آب هنگام حرکت دزدکی اسب دریایی به سمت شکار، مکانی آرام  و خطرناک درست در بالای پوزه‌اش آشکار شد.

این ناحیه حتی زمانی که پژوهشگران یک اسب دریایی مرده را در آب رها کردند، مشاهده شد. بنابراین نتیجه گرفتند که تولید این ناحیه به دلیل شکل سر آن است نه عملی که اسب دریایی برای ایجاد آن انجام دهد.

به هر حال هنگامی که این ناحیه‌ی آرام و کشنده تشکیل می‌شود، در موقعیت مناسب برای حمله‌ی اسب دریایی پیشروی می‌کند. اسب‌های دریایی که تغذیه‌کنندگان چرخان نامیده می‌شوند، با چرخاندن سر به طرف بالا به طور ناگهانی حمله می‌کنند. جمل می‌گوید: «هنگامی که یک اسب دریایی در محدوده‌ی مناسب قرار داشته باشد، یک کوپِپاد هیچ شانسی نخواهد داشت.»

منبع: Odd head of seahorse cloaks its sneak attacks

مرجع: http://www.nature.com/ncomms/2013/131126
/ncomms3840/full/ncomms3840.html