صدای بلند پلانت‌کاتر نوک‌‌سفید، از چگونگی ارتباط مشخصه‌های فیزیکی پرنده به آهنگش پرده بر می‌‌دارد.

بر اساس مطالعاتی که پژوهش‌گران انجام داده‌اند، دو نوع پرنده وجود دارد: نوع «زبان آموزان آوازی» که آهنگ خود را با کپی‌برداری از دیگر گونه‌های همسان خود تولید می‌کنند و نوع دوم پرندگان آموزش ندیده هستند که آهنگ‌شان را مستقلاً با استفاده از قابلیت غریزی و فیزیکی‌‌شان کشف می‌کنند. پژوهش‌گرانی که فیزیک آهنگ پرندگان را مطالعه می‌کنند در پی درک ویژگی‌های آهنگ پرندگانی هستند که جزو دسته‌ی دوم بحساب می‌آیند. ویژگی‌هایی که به مشخصات فیزیکی پرنده (همچون اندازه بدن) وابسته است. اکنون گابریل میندلین (Gabriel Mindlin) از دانشگاه بوئنوس آیرس در آرژانتین و همکارانش مدلی را توسعه داده‌اند که می‌تواند به پژوهش‌گران این امکان را بدهد تا از صدای پرنده‌ای موسوم به پلانت‌کاتر نوک‌سفید (گونه‌ی از پرندگان بومی آمریکای جنوبی) اندازه بدنش را بدست آورند.

بیشتر پرندگان (درست مثل انسان) با حرکت هوا از درون تارهای صوتی خود، آواز می‌خوانند. این هوای متحرک تارها را به ارتعاش در ‌آورده و صدا ایجاد می‌کند. میندلین و همكارانش پیشنهاد می‌كنند كه پلانت‌کاتر نوک‌سفید در عوض، تارهای صوتی خود را فشرده می‌سازد تا هوا در پشت آنها جمع شود. وقتی فشار به اندازه‌ی کافی باشد، تارها ناگهان با یک پالس انرژی منفجره باز می‌شوند. سپس آن پالس در درون پرنده جایی‌ موسوم به کاواکِ oroesophageal طنین انداز می‌شود. مدل آن‌ها نشان می‌دهد که فرکانس صدای حاصل‌شده بستگی به فرکانس اصلی کاواک دارد، که به اندازه پرنده مرتبط است. بنابراین، به گفته‌ی این تیم، پژوهش‌گران ممکن است بتوانند اندازه کلی پرنده را از آهنگ آن معین کنند.

تاکنون پلانت‌کاتر نوک‌سفید تنها گونه‌ی شناخته شده‌ای است که صدای آن با استفاده از پالس‌های تیز هوایی ایجاد می‌شود. اما میندین انتظار دارد که دیگر گونه‌ها از سازوکار مشابهی استفاده کنند.

این پژوهش در مجله‌ی فیزیکال ریوی لترز انتشار یافته است.

نویسنده:

اریکا کارلسون کمک ویراستار مجله‌ی فیزیک بروکلین نیویورک است.

منبع:

Measuring Bird Size Using Song