در دست‌نوشته‌ای از ابن‌سینا (فیلسوف برجسته‌ی ایرانی) که به تازگی یافت شده، به مشاهده‌ی ابرنواختری  در ۱۰۰۶ پ. م. اشاره شده‌است. بنا بر تقویم اسلامی، این رویداد به سال ۳۹۷ هجری بوده است.

تصویری از چاندارا از SN 1006 : تابش‌های ایکس از گازی در دمای چند میلیون درجه (سرخ/سبز) و الکترون‌های پرانرژی (آبی).

ابن‌سینا، تاثیرگذارترین فیلسوف و دانشمند سده‌های میانی اسلام بوده‌است. پژوهش‌گران با بررسی دست‌نوشته‌‌های ابن‌سینا، دریافته‌اند که احتمالا وی آن‌ها را در زمان اقامت‌ خود در ترکمنستان، ازبکستان یا ایران امروز (و بیش‌تر از همه در ازبکستان) نگاشته‌است.

پژوهش‌گران با توجه به ترجمه‌ها دریافته‌اند که ابن‌سینا، جسم بدون دنباله‌ای را توصیف و آن‌ را از دیگر حاضران زمینه‌ی سماوی جدا می‌کند. او از ستاره‌ی تازه‌ای که کم‌سو و کم‌سو‌تر، و نهایتا ناپدید می‌شود، می‌گوید. ابن‌سینا در ابتدا از تیره‌گی و سبزرنگ بودن آن و سپس از پرتاب شدن شراره‌ها به تمام فضا می‌نویسد.

ترجمه (کلمات ایرانیک در محل آسیب‌دیدگی‌های دست‌نوشته‌ها بوده‌اند و پژوهش‌گران آن‌ها را افزوده‌اند):

در نتیجه گاهی سوختن و شعله کشیدن، برای مدتی (طولانی) به شکل کاکلی دنباله‌دار مانند یک شهاب‌سنگ (بیشتر در شمال و گاهی در جنوب) و یا به شکل ستاره‌ای، در میان ستاره‌های دیگر، (مانند ابرنواختری که در سال ۳۹۷ ه. ظاهر شد و به مدت سه ماه ادامه یافت؛ این مورد در ابتدا تیره و سبزفام بود و رفته‌رفته شراره‌هایی به اطراف پرتاب نمود و در نهایت به سفیدی تمایل یافت و در پایان خاموش گشت) باقی بماند. گاهی نیز شکل‌هایی مانند خرس یا حیواناتی شاخ‌دار و ... دیده می‌شوند.

مشاهده‌ی باستانی، بر این ابرنواختر، به دانش‌مندان کمک می‌کند تا درک بهتری از وقایع سماوی یافته و به دیدگاه جامع‌تری نسبت به آن برسند. در سال ۱۰۰۶ پ. م.، مشاهده‌های پیشین بر این ابرنواختر، در کشورهای یمن، چین، مراکش و ژاپن، گزارش شده‌است. مطالعات گذشته، پس از سال‌ها به ستاره‌شناس‌ها کمک می‌کنند تا به اطلاعات بسیاری پیرامون این ابرنواختر دست یابند. در سال ۱۰۵۴، مشاهداتی در آسیای شرقی و در شرق شبه‌جزیره‌ی عربستان، در سال ۱۱۸۱، در شرق آسیا، و در سال ۱۵۷۲ و ۱۶۰۴، در شرق آسیا و اروپا، انجام شده‌اند.

منبع: