بنا بر محاسبات تازه، می‌توان توده‌های ماده‌ی تاریک سازنده‌ی هاله‌ها را، با کمک رشته‌های ستاره‌ای که به دور کهکشان‌ها کشیده می‌شوند، آشکار نمود.

توزیع ماده‌ی تاریکی که پیش‌بینی می‌شود پیرامون کهکشان‌ها باشد، آن چنان که از عبارت هاله برمی‌آید، هموار نیست. پژوهش‌گران بر این باور هستند که درون هاله‌ها، توده‌های ماده‌ی تاریک، ساختارهای کوچک‌تری به نام زیرهاله می‌سازند. اما بیش‌تر این نمایه‌ها کوچک‌تر از آن هستند که ستاره‌ای در خود گرفته باشند و از همین روی از دید پنهان هستند. بنا بر پیش‌بینی‌های تازه‌ی جو باوی (Jo Bovy)، از دانشگاه تورنتوی کانادا، می‌توان با بررسی جریان ستاره‌هایی که پیرامون راه شیری می‌گردند، مکان زیرهاله‌ها را تعیین نمود.

زمانی که یک کهکشان بزرگ و خوشه‌ای ستاره‌ای به یک‌دیگر نزدیک می‌شوند، کهکشان می‌تواند ستاره‌ها را در مدارهایی پیرامون خود به دام انداخته و رشته‌ای دراز را به دنبال بکشد. سپس این رشته که با نام جریان ستاره‌ای خوانده می‌شود، به دور کهکشان بزرگ خواهد چرخید. به همین شکل، هاله‌ی ماده‌ی تاریک پیرامون کهکشان‌ بزرگ نیز، باید کشیده شده و یک «جریان تاریک» درست شود. بنا بر گفته‌های باوی، می‌توان با توجه به اثری که ماده‌ی تاریک، از طریق نیروی گرانشی، بر حرکت جریان ستاره‌ای و مکان ستاره‌های درون آن دارد، به وجود این نوع از ماده پی برد.

بنا بر محاسبات باوی، با این روش می‌توان مکان ساختارهای ماده‌ی تاریک بسیار کوچک را نیز تعیین کرد. ساختارهایی به کوچکی ۱۰^۷ جرم خورشیدی، می‌توانند تغییری قابل توجه در مکان ستاره، در راستای جریان، ایجاد کنند. با ثبت مسیر جریان ستاره‌ای، مسیر کلی چرخیدن جریان تاریک و مکان توده‌های مرکزی ماده‌ی تاریک آن را می‌توان تعیین کرد. اگر این توده‌ها آشکار گردند، هدفی برای بررسی‌های غیرمستقیم بر تابش‌های گسیل شده از فنای ماده‌ی تاریک خواهند شد.

منبع:

Spotting Dark matter clumps

مرجع:

Physical Review Letters.