سوسپانسیون غلیظی از ذرات می‌توانند سریعتر از یک تک ذره در سیال پایین بروند.

با تکان دادن یک گوی شیشه‌ای برفی، ذرات اکلیلی که در پایین آن جمع شده‌اند پراکنده شده و مه‌ای را ایجاد می‌کنند که به آرامی پایین می‌ریزد. اینکه چقدر زمان می‌برد تا دانه‌های برف ته‌نشین شود بستگی به برهمکنش بین سیال و ذرات دارد. اما عموماً پایین رفتن مه خیلی بیشتر از پایین رفتن یک تک ذره در همان سیال طول می‌کشد. اکنون روبرتو پیازا Roberto Piazza و همکارانش در پلی تکنیک میلان در ایتالیا نشان داد‌ه‌اند که اگر این ذرات از طریق نیروهای جاذبه‌ی قوی برهمکنش کنند آنگاه عکس این موضوع اتفاق می‌افتد یعنی ابر ذرات چگالتر، زودتر ته‌نشین می‌شود.

 به ازاء یک غلظت مشخص، پیازا و همکارانش
 مشاهده کردند که هرچه برهمکنش جاذبه‌ای
 بین ذرات قویتر باشد، آن‌ها سریعتر پایین می‌
افتند. وقتی چسبندگی بین ذرات به حدی بود
که تقریباً کپه کپه می‌شدند، سرعت نشست
 از سرعت اندازه‌گیری شده برای تک ذره بیشتر
 می‌شد و با افزودن به تعداد ذرات موجود در سیال،
 سرعت باز هم افزایش می‌یافت. نویسندگان مقاله
 پیشنهاد می‌کنند که حرکت این ذرات با جاذبه‌ی
قوی می‌تواند به دسته‌ی‌ ماهی‌ها که در آن نزدیک
 بودن ماهی‌ها به هم ممانعت سیال محیطی را
کاهش داده و اجازه می‌دهد سریعتر از حالت تکی
 حرکت (یا در این مورد سقوط) کنند مرتبط باشد.

این تحقیق در Physical Review Letters به چاپ رسیده
 است. 

*سورفکتانت‌ها یا مواد فعال سطحی موادی هستند
 که هنگامی که به مقدار بسیار ناچیز استفاده می‌شوند
 کشش سطحی آب را به میزان قابل توجهی کاهش می‌دهند.

منبع