ستاره‌شناس‌ها برای نخستین بار، ستاره‌ها‌‌ی دوتایی ویژه‌ای را دیده‌اند؛ زمانی که یکی از این ستاره‌ها از جلوی جفت خود گذر می‌کند، درخشنده‌گی جفت بیش‌تر می‌شود و نه کم‌تر. این پدیده که چند دهه پیش از این مطرح شده‌بود، به سبب عدسی‌های گرانشی کوچک روی می‌دهد؛ سطح بالای گرانش کوتوله‌ی سفید، جفت روشن را بزرگ‌تر می‌نمایاند. با این یافته‌ی پژوهش‌گران از دانشگاه واشینگتن، امیدها برای یافتن ستاره‌های نوترونی و سیاهچاله‌هایی که کار مشابهی می‌کنند، بیش‌تر می‌شود؛ با چنین مشاهده‌هایی، درک ما از این اجسام نامتعارف بسیار بیش‌تر خواهد شد. در این زمینه سهراب راهوار استاد دانشکده فیزیک دانشگاه صنعتی شریف همراه با دانشجوی دکتری سابقشان احمد مهرابی و همکارشان مارتین دومینیک از دانشگاه سنت اندروز اسکاتلند در مقاله ای که در در سال 2011 در مجله انجمن رویال نجوم MNRASچاپ کرده بودند http://arxiv.org/abs/1008.1033 به بررسی کمی این اثر پرداخته بودند. آن ها منحنی های نوری را مطالعه کرده و احتمال مشاهده این پدیده را به صورت آماری مورد بررسی قرار داده بودند. یافته های جدید پیش بینی سهراب راهوار و همکارانش را تصدیق کرد.

بسیاری از سامانه‌های ستاره‌ای، دوتایی هستند؛ در چنین دست‌گاه‌هایی دو ستاره به دور یکدیگر می‌چرخند. در مواردی، مدار آن‌ها بر خط دید ما قرار گرفته و یکی از ستاره‌ها، به صورت تناوبی دچار گرفته‌گی شده و دیگری آن را کم‌نور می‌کند. ستاره‌شناس‌ها، در طول قرن‌ها، جفت‌هایی از این دست را شناخته‌اند. به‌ترین نمونه الگول –غول در زبان عربی- است؛ الگول در نظر طالع‌بین‌های قرون وسطی خطرناک‌ترین ستاره‌ی آسمان‌ها بوده‌است؛ احتمالا ریشه‌ی این تفکر در نور سوسوزن آن بوده‌است. در ۱۷۸۲، ادوارد پیگوت، ستاره‌شناس بریتانیایی، علت کم‌نور شدن الگول را توضیح داد.

کوتوله‌ی سفید مانند یک عدسی بزرگ‌نما عمل می‌کند

در ۱۹۷۳ آندره مائدر، ستاره‌شناس سوییسی، وجود جفت‌هایی متفاوت را پیش‌بینی کرد. بنابر نظریه‌های گرانش نیوتون و نسبیت عام اینشتین، جرم، مسیر نور از یک منبع اخترفیزیکی را خم می‌کند. مائدر، بنا بر این دانش، توضیح داد که اگر یک ستاره‌ی کوچک اما پرجرم سبب گرفته‌گی جفت خود شود، گرانش ستاره‌ی کوچک، ستاره‌ی جفت را آن قدر بزرگ کند که بر کم شدن شدت نور بر اثر گرفتگی غلبه می‌کند.