کلمن می‌گوید این مثال نشان می‌دهد که روش جدید او برای تولید گرافین در مقیاس صنعتی چقدر مفید خواهد بود. توماس سوان (Thomas Swan) امیدوار است که تا آخر امسال گرافین را در مقیاس چند کیلوگرم تولید کنند، و آن را به صورت پودر خشک‌شده و یا به صورت مایعی که می‌توان آن را بر روی مواد دیگر اسپری کرد به فروش برسانند.

آندره فراری(Andrea Ferrari)، یکی از متخصصان در زمینه گرافین در دانشگاه کمبریج می‌گوید: «این گام باشکوهی است به سوی تولید ارزان و با کیفیت گرافین». او می‌افزاید: «کیفیت این ماده تقریبا برابر با بهترین نوع کیفیت گزارش شده در مقاله‌ها است، اما با آهنگ تولید صدهزار بار سریع‌تر از قبل».

آندره جیم(Andre Geim) و کاستیا نووسلوف (Kostya Novoselov) از دانشگاه منچستر، در این زمینه نیستند. هیچکدام از این نمونه‌های گرافین به بزرگی ورقه‌‌های گرافینی در ابعاد متر که امروزه با استفاده از روش تبخیر به صورت اتم به اتم رشد داده می‌شوند نیستند. با این وجود سوالی که هنوز پا بر جاست این است که چگونه می‌توان گرافین را در مقیاس وسیع تولید کرد.

اگرچه صدها تن گرافین هر ساله با کیفیت‌های متغیر تولید می‌شود- و شما به راحتی می‌توانید آن را به صورت آنلاین خریداری کنید – اما بسیاری از ورقه‌های گرافینی قابل فروش حاوی مقادیر زیادی ناخالصی و نواقصی هستند که رسانندگی و دیگر خواص آنها را تحت تاثیر قرار می‌دهند. کلمن در این‌باره می‌گوید:«اغلب شرکت‌ها چیزی را می‌فروشند که من حتی نمی‌توانم اسم آن را گرافین بگذارم».

روش استفاده از مخلوط‌کن ورقه‌های کوچکی را تولید می‌کند که برخی از آنها به طور متوسط چهار یا پنج لایه ضخامت دارند، اما به طور آشکاری بدون هیچ ناخالصی هستند – به این معنا که از نظر الکتریکی به شدت رسانا هستند. کلمن بر این باور است که مخلوط کن نیروی برشی را در مایع القا می‌کند که برای جداکردن اتم‌های کربن از تکه‌های بزرگ گرافیت قدرت کافی را دارد.

استفاده از مخلوط‌کن‌های آشپزخانه تنها روش تولید ورقه‌های گرافینی با کیفیت بالا نیستند. فراری هنوز گمان می‌کند که با استفاده از فراصوت برای شکافتن گرافیت می‌توان در بعضی موارد مواد بهتری را بدست آورد.

منبع:http://blogs.nature.com/news/2014/04/how-to-make-graphene-in-a-kitchen-blender.html