کارل ویمن برنده‌ی جایزه‌ی نوبل (با تشکر از دانشگاه کلرادو)

پس از تأیید سنای ایالات متحد کارل ویمن مقام مدیر وابسته علوم در اداره‌ی سیاست‌گذاری‌ی علوم و فناوری (OSTP¹) در کاخ سفید را پذیرفت و به دولت اوباما پیوست. ویمن ۵۹ ساله زیر نظر جان هولدرن مدیر OSTP کار می‌کند که او هم فیزیکدان است و در سال ۲۰۰۹ از دانشگاه هاروارد به کاخ سفید پیوست. ویمن دومین فیزیکدان برنده‌ی جایزه‌ی نوبل است که از سوی باراک اوباما به مقام دولتی منصوب شده است، دیگری استیون چو، وزیر انرژی‌ست.

نقش OSTP دادن نظرات مشورتی به رئیس‌جمهور ایالات متحد در باره‌ی تأثیر علوم و فناوری بر امور داخلی و بین‌المللی‌ست. ویمن که جایزه‌ی نوبل ۲۰۰۱ در فیزیک را همراه با وُولفگانگ کترله و اریک کُورنل به‌خاطر کارهاشان در اپتیک اتمی دریافت کردند، مدیر بخش علوم OSTP خواهد شد. این بخش ۸ کارمند دارد که بیشترشان تحلیل‌گر سیاست‌ علمی هستند. ویمن که مدیر بنیاد آموزش علوم کارل ویمن (CWSEI²) در دانشگاه بریتیش کلمبیا³ست از این دانشگاه مرخصی‌ی بدون حقوق خواهد گرفت. این بنیاد را فیزیکدان ۵۹ساله در سال ۲۰۰۷ به‌منظور تغییر چگونگی‌ی آموزش علوم در دانشگاه بریتیش کلمبیا و دیگر دانشگاه‌ها تأسیس کرد. ویمن فکر می‌کند آموزش علوم نیاز به بازسازی‌ی ژرف دارد زیرا بیشتر داده‌ها در باره‌ی آموزش علم حاکی از آن است که دانشجویان از درس‌هائی که به روش سنتی ارائه می‌شوند بسیار کم می‌آموزند.

آزمودن آموزش فیزیک
بنیاد کارل ویمن بستری‌ست برای آزمودن این اندیشه‌ی او که آموزش فیزیک باید "علمی"ترشود. او باور دارد که باید در باره‌ی نحوه‌ی یادگیری‌ی دانشجویان و آن‌چه که می‌تواند عمل‌کرد دانشجویان را بهترین کند بر اساس اندازه‌گیری‌های درست کمّی نظریه ساخت. در ژانویه‌ی ۲۰۰۷ او با مجله‌ی فیزیکس ورلد مصاحبه کرد و هشدار داد "می‌دانیم اگر دانشجویان هم‌چنان سر کلاس بروند و مجبور باشند مدرس را بنگرند که پشت سر هم روی تخته معادله می‌نویسد، گمان خواهند کرد که علم چیز کسالت‌آوری‌ست و دسته‌دسته علم را کنار خواهند گذاشت." اما او این را هم اضافه کرد که با تدریس خوب به‌شکلی که دانشجو را وابدارد "که با استدلال به اندیشه‌ها برسد و در باره‌ی هر دیدگاه برهان بیاورد" به نتیجه‌ی متفاوتی خواهیم رسید.

ویمن در دانشگاه کلرادو نیز آزمایشگاهی پژوهشی دارد و در همین آزمایشگاه بود که در سال ۱۹۹۵، او و کورنل توانستند گاز اتم‌های بسیار سرد روبیدیوم را به چگالش وادارند و با آنها چگاله‌ی بوز-اینشتین بسازند یعنی حالتی که در آن همه‌ی اتم‌های ماده در حالت پایه‌ی کوانتومی‌شان قرار می‌گیرند. این راه‌گشایی منجر به کار بیشتر چندین دوجین گروه پژوهشی‌ی دیگر در سراسر جهان شده است و می‌تواند بالقوه بر تمام زمینه‌های فیزیک از ابررسانایی تا کامپیوترهای کوانتومی تأثیرگذار باشد.

در باره‌ی نویسنده
همیش جانستون (hamish.johnston[at]iop.org) ویراستار physicsworld.com است.

منبع:


پانوشت‌ها: