به تازگی گردوغبار سردی در نزدیکی مناطق ستاره ساز یافت شده است که شاید توضیحی باشد برای آنکه چرا برخی ابرهای گازی در برابر فروریزش به منظور تشکیل ستاره از خود مقاومت نشان می‌دهند.

شکل، دما (سمت چپ) و روشنایی (سمت راست) اندازه‌گیری شده‌ی گردو‌غبار موجود در یک گاز بین ستاره‌ای بزرگ را نشان می‌دهد. دمای اندازه‌گیری شده در مرکز، حاکی از آن است که ابر شروع به رمبش نکرده است.

برخی گازهای بین ستاره‌ای هرگز به طور کامل به ستاره تبدیل نمی‌شوند. تعداد چنین ابرهای شناخته‌شده‌ای در نزدیکی مناطق ستاره سازِ داغ موجود در کهکشان راه شیری رو به افزایش است.

ستارگان هنگامی شکل می‌گیرند که ابرهای گازی عظیم تحت تاثیر گرانش خود دچار فروریزش می‌شوند و اتم‌های هیدروژن موجود در آن‌ها شروع به همجوشی به هلیم می‌کنند. اما بدون گرمای همجوشی، ابرهای کهکشانی سرد و پراکنده هستند و به سختی یافت می‌شوند.

گروهی از پژوهشگران به سرپرستی میشل فیچ (Michel Fich) از دانشگاه واترلو کانادا در جستجوی توده‌های گازی سرد، به دنبال ذرات گرد‌و غبار می‌گردند. زیرا این ذرات هزاران بار از مولکول‌های گازی بزرگتر هستند و بنابراین رؤیت آن‌ها آسانتر است. آن‌ها با استفاده از دو دوربین مادون قرمز بر روی تلسکوپ جیمز کلرک ماکسول (JCMT) در هاوایی، موفق شدند 20 ابر گازی چگال را که دمای مرکز آن‌ها بین 8 تا 20 کلوین بود، بیابند. در چنین دماهایی ابرها سردتر از آنی هستند که به ستاره تبدیل شوند. این نتایج در شماره‌ی مارس نشریه‌ی Astronomical Journal منتشر شده است.

مطالعه‌ی این ابرهای گازی می‌تواند به ستاره‌شناسان در درک بهتر عدم رمبش برخی از گازها کمک کند و توضیح احتمالی آن ممکن است شامل میدان‌های مغناطیسی و تلاطم موجود در ابرها باشد.

منبع: Some gas clouds refuse to collapse