انجمن فيزیک ایران در سال ۱۳۱۰ تشکیل شد. بین سال‌های ۱۳۱۰ تا ۱۳۲۰ عده معدودی از فیزیکدانان با راهنمایی دکتر محمود حسابی، جلساتی به عنوان جمعیت فیزیک و شیمی در آزمایشگاه فیزیک دانشکده علوم دانشسرای عالی تشکیل می‌دادند. فعالیت این عده بسیار محدود و منقطع بود و به تدریج و با گذشت زمان با این که تعداد فیزیکدانان کشور از سال ۱۳۲۰ به بعد روبه افزایش بود، به دست فراموشی سپرده شد.

بین سال‌های ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ باهمت عده‌ای از فیزیکدانان کشور و با تشویق وزارت فرهنگ و آموزش عالی، نخستین گام‌ها در راه تشکیل انجمن فیزیک ایران برداشته شد. بر این اساس ۱۲ نفر از فیزیکدانان، که اعضای هیئت مؤسس انجمن فیزیک ایران را تشکیل می‌دادند با سرپرستی آقای دکتر آزاد، اساسنامه انجمن را تنظیم کردند و این اساسنامه در تاریخ ۲۴ اردیبهشت ۱۳۴۲ با یک مقدمه، ۴۲ ماده، ‌و ۹ تبصره به تصویب هیئت مؤسس رسید. اعضای هیئت مؤسس عبارت بودند از آقایان: ‌علی‌اصغر آزاد، اردشیر اردلان، پرویز اسدی، بیوک الستی، ماشاالله پورمنصوری، یوسف ثبوتی، کمال‌الدین جناب، کامبیز سینا، مصطفی شهرتاش، محمود عرب اوف، محسن علوی‌نژاد و نصرت‌الله واحدی فربدی.

با کوشش این هیئت، نخستین «سمینار آموزش فیزیک در دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزش عالی» با ریاست آقای دکتر محمود حسابی برگزار شد. در پایان این سمینار نخستین مجمع عمومی انجمن فیزیک ایران تشکیل شد و هیئت مدیره انجمن انتخاب شدند (۲۳ اردیبهشت ۱۳۵۱). انجمن در آن زمان ۴ کمیته آموزش، نیروی انسانی، مالی و اداری،‌ و پژوهش داشت. هر یک از کمیته‌ها دارای سه نفر عضو و یک نفر مخبر بود که مخبر گزارش فعالیت‌های کمیته خود را به انجام می‌داده است. با کوشش انجمن فیزیک در اسفند ۱۳۵۲ نخستین کنفرانس علمی و پژوهشی فیزیک، در باشگاه بانک سپه در تهران برگزار شد.
در اسفندماه سال بعد (۱۳۵۳) نیز دومین کنفرانس علمی و پژوهشی فیزیک ایران، به مدت ۲ روز، در دانشگاه ملی (شهید بهشتی) تشکیل شد. در این کنفرانس ۲۳ مقاله تخصصی در زمینه‌های مختلف فیزیک ارائه شد. انجمن فیزیک در سال ۱۳۵۵ به عضویت «شورای ملی انجمن‌های علمی ایران» درآمد.
در دوران انقلاب اسلامی و در سال‌های نخستین پس از آن، انجمن فیزیک ایران از فعالیت باز ایستاد. در این دوران برخی از فیزیکدانان علاقه‌مند، ضرورت ایجاد مرکزی به منظور ارتباط بین اساتید و مراکز تعلیم و تحقیق را در سراسر کشور احساس می‌کردند و سرانجام با همت ایشان مقدمات تجدید حیات دوباره انجمن فراهم آمد. در نخستین کنفرانس فیزیک ایران پس از انقلاب، که در سال ۱۳۶۳ با همت مسئولان مرکز نشر دانشگاهی در تهران تشکیل شد، کمیته‌ای با سرپرستی آقای دکتر رضا منصوری مسئول پیگیری امور انجمن و مجمع عمومی شد. به این ترتیب در کنفرانس فیزیک سال بعد (۱۳۶۴) نخستین مجمع عمومی پس از انقلاب تشکیل شد.

الف. ایجاد و تحکیم روابط علمی و تحقیقاتی در زمینه فیزیک بین فیزیکدانان و بین هیئت آموزشی مؤسسات آموزش عالی کشور.
ب. کوشش برای اعتلای سطح آموزش فیزیک در کشور.
پ. کوشش برای بالا بردن سطح دانش و اطلاعات هیئت آموزشی فیزیک.
ت. آشنا کردن معلمان فیزیک با تازه‌ترین روش‌های آموزشی.
ث. همکاری با مقامات مسئول در تحقیق و ارزشیابی مستمر و تجدیدنظر در برنامه‌ها و کتب درسی و هماهنگ کردن اصطلاحات علمی به منظور بهبود وضع تدریس فیزیک.
ج. برقراری ارتباط با مؤسسات علمی سایر کشورها و مجامع بین‌المللی، به منظور همکاری و آگاهی از پیشرفت‌های حاصل در امر آموزش و پژوهش فیزیک در آن کشورها.
چ. انتشار نشریاتی که حاوی آخرین تحولات و تازه‌های علمی در رشته فیزیک و نشر اخبار فیزیک در کشور باشد.
ح. آگاه کردن سایر کشورها از پیشرفت‌های آموزشی و پژوهشی فیزیک در ایران از طریق چاپ و انتشار جزوه‌ها و رساله‌ها.
خ. ایجاد ارتباط دائمی میان فیزیکدانان کشور به منظور تبادل نظر در آموزش و پژوهش فیزیک.
د. تشکیل کنفرانس‌ها و سمینارهای علمی و آموزشی (فصلی یا سالیانه).
ذ. تجلیل و قدردانی از محققان و مدرسان ممتاز فیزیک کشور که به پیشرفت‌های علمی شایسته‌ای نائل شده‌اند و همچنین کسانی که به نحوی خدمات برجسته‌ای در پیشبرد هدف‌های انجمن انجام داده‌اند.
ر. بزرگداشت دانشمندان مشهور فیزیک جهان.
ز. هرگونه بررسی در مسایلی که به پیشرفت فیزیک در کشور کمک کند و تسلیم نتیجه بررسی به شکل پیشنهاد به مقامات ذیربط.
ژ. ایجاد و تحکیم ارتباط فیزیکدانان با صنایع کشور.