با به‌گردش درآمدن پروتون‌ها پس از توقف دوساله، مرحله‌ی دومِ اجرایِ برخورد‌دهنده‌ی بزرگ هادرونی (LHC) آغاز به کار کرد. محققان در آزمایشگاهِ فیزیک ذرات سرن (CERN)، در زمانِ وقفه مشغولِ ارتقاء برخورد‌دهنده برایِ بیشتر کردنِ انرژی و ایجاد برخورد‌هایی با شدتِ بیشتر بودند.

شروعِ مجددِ کار بعلت وجود ِ قطعه‌ای فلزی، مدتِ دو هفته به تاخیر افتاد. قطعه‌ی فلزی موجبِ ایجادِ اتصال کوتاه در سیستمِ ایمنی در نزدیکی یکی از آهنربا‌های ابررسانایِ LHC می‌شد. مهندسانِ مجموعه، آثارِ باقی‌مانده از قطعات فلزی را در روز 30 مارس، توسط تخلیه‌ی جریان الکتریکی، تبخیر کردند.

در روز 5 آوریل، دو پرتو با انرژی نسبتا کم، که هر کدام شامل تعداد کمی پروتون بودند، در جهت مخالف یکدیگر درون حلقه‌ی 27 کیلومتریِ LHC به چرخش در‌آمدند. اما در حال حاضر، هنوز برای برخورد آماده نیستند. پاول کالیر، مدیرِ بخشِ پرتو‌ها در سرن می‌گوید "باز‌گرداندنِ  LHC به انجامِ آزمایش‌های فیزیک، پس از تعطیلی کامل، مساله‌ی فشار دادنِ یک دکمه و ادامه‌ی کار نیست."

کالیر و تیمش، هشت هفته‌ی آینده را صرفِ آنلاین ‌سازیِ سیستم‌های بیشتری خواهند کرد. این کار به مهندسان در تنظیمِ دقیق و تولید پرتو‌های مناسب کمک می‌کند. سرن در ادامه‌ی کارِ خود، سیستمِ پر شتابِ LHC را راه‌اندازی خواهد کرد. که انرژی هر پرتو را از 450 گیگا الکترون‌ولت تا 5/6 ترا اکترون‌ولت افزایش داده و پرتو‌ها را در کانال‌های باریک فشرده می‌کند تا برای برخورد‌ها آماده باشند.

فیزیک‌دانان انتظار دارند برخورد‌ها را از نیمه‌ی اول ماه جون شروع نمایند.

هنگامیکه محققان در سرن درکِ درستی از چگونگیِ عملکردِ دستگاه‌ها بدست آوردند، قادر خواهند بود تعدادِ دسته‌های پروتونی که با سرعت و انرژی زیاد پیرامونِ حلقه حرکت می‌کنند را افزایش دهند. کلیر می‌گوید "هنگامیکه کار افزایشِ شدت به پایان برسد، می‌توانیم در مورد صد‌ها مگاژول انرژی ذخیره شده در پرتو صحبت کنیم، که اگر کنترل نشود موجب خرابی خواهد شد."

در نهایت، با نوسازیِ LHC می‌توان در هر ثانیه 1 بیلیون جفت پروتون را با انرژی 13 ترا‌الکترون‌ولت در هم کوبید. که در مقایسه با مقدار 8 ترا الکترون‌ولت در دستگاه قبلی، افزایش قابل توجهی دارد.

در سال 2012، بیش از دو سال بعد از فعالسازیِ دستگاه، آزمایشات LHC منجر به کشف بوزون هیگز - که مدت‌ها در جست و جوی آن بودیم- شد. ذره‌ای که با مکانیزمِ جرم بخشیدن به دیگر ذرات، مرتبط است.

مرحله‌ی دومِ اجرا چنین هدفِ روشنی را دنبال نمی‌کند. در این مرحله، فیزیک‌دانان داده‌ها را برای نشانه‌هایی از پدیده‌ای که با مدلِ استانداردِ فیزیک ذرات سازگار نیست، بررسی خواهند کرد. به امید آنکه بتوانند راز معما‌هایی همچون منشا ماده تاریک را بیابند.

منبع :