ابررساناهای ساخته شده از سرامیک یا کوپریت‌ها (cuprates) تا این زمان سابقه بالاترین دمای عملکرد را داشته‌اند، ولی کلاس جدیدی از مواد می‌تواند این حد را تغییر دهد.

 نزدیک به 30سال است که تحقیق روی ابررسانایی دردمای اتاق در مواد جالب توجهی بنام کوپریت‌ها متمرکز بوده است. این مواد قابلیت انتقال جریان بدون اتلاف انرژی و تولید گرما در دماهایی نزدیک به 164 کلوین یا 190- سانتی‌گراد  را دارا ند. اما به گفته‌ی دانشمندان، زمانی که آنها نمونه کوچکی از سولفید هیدروژن را در فشاری نزدیک به فشار مرکز زمین قرار داده‌اند موفق به غلبه بر این رکورد شده‌اند. به گفته‌ی آنها نمونه در دماهای نزدیک 190کلوین یا 83- سانتی‌گراد ابررسانا شد. به گفته‌ی رابرت کایو، یک شیمیدان حالت جامد، در دانشگاه پرینستون در نیوجرسی، "اگر نتیجه  باز تولید شود، بسیارتکان دهنده خواهد بود. این یک کشف تاریخی می‌شود". مطابق با نظریه‌ی پایه ریزی شده بر  BCSبرای ابررسانایی، برگرفته از پدیدآورنده آن جان باردین، لئون کوپر و روبرت شریفر- ارتعاشات اتمهای کریستالی می‌تواند  به تشکیل "جفت‌های کوپر" توسط الکترون‌ها بیانجامد، که می‌توانند بدون مقاومت در کریستال جریان یابند. نظریه‌ی BCS  در دهه 1950 توسعه یافت، اما به عقیده‌ی بیشتر فیزیکدانان این نظریه نمی تواند ابررسانایی در cuprates  و iron pnictides که بترتیب در سال های 1986و 2006 کشف شدند را توضیح دهد. دانشمندان امیدوارند که نظریه ی BCS بتواند تحقیقات را به سمت نوع دیگری از ابررساناهای دمای بالا، بخصوص در موادی شامل عناصر سبک نظیر هیدروژن، هدایت کند. این مواد قابلیت تولید ارتعاشهای سریعتری را دارند که می‌تواند منجر به ایجاد پیوندهای قویتری بین جفت الکترونها بشود. آخرین تحقیق برمبنای کار نیل اشکرافت، فیزیکدانی از دانشگاه کرنل در ایتاکا، نیویورک، بود که قابلیت ابررسانایی ترکیبات هیدروژنی را مطالعه می‌کرد. او اخیرا"  با همکاری گروهی از فیزیکدانان چینی از طریق یک پیش بینی نظری تحقیق کردند که سولفیدهیدروژن قابلیت باقی ماندن در حالت ابررسانایی تا دماهای 80 کلوین را دارد البته زمانی که تحت فشار1.6 میلیون اتمسفر قرار بگیرد. چنین فشار بالایی الکترون‌ها‌ی جفت کوپری را شدیدا" بهم نزدیک می‌کند، و احتمال از بین رفتن جفت تحت افت و خیزهای گرمایی را کاهش می‌دهد. مایکل ارمتس و همکارانش درموسسه شیمی ماکس پلانک در ماینز آلمان، یک نمونه از سولفید هیدروژن درحدود یک صدم میلیمتر را بین نوک دو سندان الماسی قرار دادند و سپس از الکترودها به منظور یافتن رفتار مقاومت الکترکی ماده همچنان که تا دماهای نزدیک صفرمطلق خنک می‌شد استفاده کردند. آنها دریافتند که تحت فشار 1.8 میلیون اتمسفر، مقاومت به ناگهان در دماهای نزدیک 190 درجه کلوین افت می‌کند، این علامت نشان دهنده گذار به حالت  ابررسانایی است. محققان از این دمای بحرانی بیش از حد انتظار، به منظور تجزیه سولفیدهیدروژن به مولکولهای شامل تعداد زیادی اتم هیدروژن استفاده کردند. به عقیده آنها، انتظار بر این است که این مولکول‌ها تا این دما ابررسانا باقی بمانند. محققان چندین دلیل به منظور تایید ادعای ابررسانایی دمای بالای خود ارئه کرده‌ا‌‌ند،دلایلی شامل : مشاهده دمای گذار خیلی پایین‌تر زمانی که عنصر سنگینتر sulphur deuteride   را با sulphur hydride   عوض کردند، به گفته آنها، اتم‌های سنگین‌تر با کاهش ارتعاشات کریستالی مانع از بروز ابررسانایی می‌شوند.  این تیم نتایج را در 1 دسامبر به مخزن آنلاین   arxiv ارسال کرده‌ است. این آزمایش می‌بایست بوسیله‌ی بقیه گروه‌ها نیز تایید بشود، این نتیجه افزایش زیادی در دمای بحرانی  قابل دسترس از طریق برهم کنش بین الکترون‌ها و ارتعاشات کریستالی نشان ‌می‌دهد. رکورد کنونی برای منیزیم دی‌بوراید در دمای 39 درجه کلوین قرار دارد. همانطور که ارمتس و همکارانش ادعا کردند، پائول گرانت نیز فیزیکدان ماده چگال و مدیر تکنولوژی W2agz در سن خوزه کالیفرنیا می‌گوید: " من و نیز سایر افرادی که این مقاله را مطالعه کرده‌ایم نمی‌توانیم اشتباهی را درآن ببینیم، این کار، همهمه‌ای را در جامعه ابررسانایی ایجاد کرده است". به عقیده الکساندر گورویچ، نظریه پرداز دانشگاه اولد دومینیون در نورفولک  ویرجینیا، "این نتایج موفقیت قابل توجهی در تحقیقات ابررسانایی محسوب ‌می‌شوند" که  تا زمان محدودی مورد توجه قرار می‌گیرد. او می‌گوید که نویسندگان مقاله همچنان می‌بایست یکی از شاخص‌های ابررسانایی بنام اثرمایسنر را تایید کنند، که به موجب آن یک ماده خطوط میدان مغناطیسی را همچنانکه تا حالت ابررسانایی خنک می‌شود، طرد ‌می‌کند. او اضافه می‌کند، " البته من امیدوارم که سایر گروه‌ها این آزمایش را به سرعت شبیه سازی و باز تولید کنند". به گفته ارمتس و همکارانش، اکنون امکان یافتن دماهای بحرانی بالاتر در مواد  شامل هیدروژن، مانند: فولرن‌های مبتنی برکربن یا هیدروکربن‌های آروماتیک وجود دارد. به گفته آنها، امکان رفتن این مواد به حالت ابررسانایی با مخلوط کردن آنها  به کسر کمی از سایر عناصر و در نتیجه حذف اعمال فشارهای بالا وجود دارد.  به عقیده رابرت کایوا، هنوز یافتن جنبه‌های عملی برای آن بسیار زود است، او می‌افزاید" اینکه چنین رفتاری برای هیدریدهای دیگر در دماهای محیطی می‌تواند اتفاق بیفتد سوالی است که بهتر است در موردش تصوری نداشته باشیم".

Superconductivity record breaks under pressure

مراجع :

 http://arxiv.org/abs/1412.0460

 J. Am. Chem. Soc. 128 10012–10013

 Phys. Rev. Lett. 92, 187002

J. Chem. Phys. 140, 040901